در این دوره از انتخابات، اصولگرایان، هم شعار تغییر می دهند و می گویند که اگر مردم در انتخابات شرکت نکنند، اوضاع به همین منوال پیش خواهد رفت و هم خودشان با همان لیست ها و جریان های موجود که مسبب وضع موجود هستند، پا پیش گذاشته اند. به بیان دیگر می گویند: برای تغییر وضع موجود به ما که مسبب وضع موجود هستیم یا کاری برای تغییرش نکردیم، رأی دهید!… برای عبور از این تناقضات باید به افراد دیگری غیر از “لیست های مسبب وضع موجود” رأی داد.
روی سخن این نوشتار، با کسانی است که می خواهند در انتخابات مجلس شورای اسلامی -که همین جمعه پیش رو برگزار می شود- شرکت کنند.
یکی از رویکردهای جریان اصولگرا برای ترغیب مردم به حضور در انتخابات مجلس، تاکید بر این گزاره است که اگر می خواهید از وضع موجود عبور کنید و به وضعیت بهتری برسید، باید در انتخابات شرکت کنید. این، البته در ذات خود گزاره درستی است، چه آن که اصولاً هدف از هر کنش سیاسی و مشخصاً انتخابات، بهبود وضع موجود است.
این که اصولگرایان با این رویکرد می خواهند مردم را به مشارکت در انتخابات ترغیب کنند، پیش و بیش از هر چیزی اعتراف آنان به این است که برغم تسلط همه جانبه آنها بر دولت و مجلس، وضع موجود به گونه ای نامطلوب است که باید از آن عبور کرد.
شعار تغییر، معمولا زمانی سر داده می شود که جریان رقیب بر سر قدرت است و می خواهند با تاکید بر تغییر، رقبا را از صحنه به در کنند و خود بر مسند بنشینند. مهدی کروبی برای مبارزه انتخاباتی با احمدی نژادی که رئیس جمهور بود، “تغییر” را شعار خود قرار داد و ابراهیم رئیسی نیز بعد از انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ گفت که مردم خواهان تغییر وضع موجود بودند که به او رای دادند.
طنز ماجرا اینجاست که در این دوره از انتخابات، اصولگرایان، هم شعار تغییر می دهند و می گویند که اگر مردم در انتخابات شرکت نکنند، اوضاع به همین منوال پیش خواهد رفت و هم خودشان با همان لیست ها و جریان های موجود که مسبب وضع موجود هستند، پا پیش گذاشته اند. به بیان دیگر می گویند: برای تغییر وضع موجود به ما که مسبب وضع موجود هستیم یا کاری برای تغییرش نکردیم، رأی دهید!
اینجاست که باید خطاب به آنان که هم، دم از تغییر می زنند و هم دوباره خودشان را کاندیدا کرده اند گفت: “جدی می فرمایید؟!“
در مواجهه با چنین وضعیتی، اگر رأی دهنده ای برای حفظ وضع موجود به اینان رأی دهد، با رویکرد شعاری شان که تغییر وضع موجود است، ناهمسو می شود. اگر هم بخواهد برای تغییر وضع موجود به همین ها رأی دهد باید ابتدا تکلیفش را با دستکم یکی از این دو سوال روشن کند: “مگر خود همین ها که می گویند باید وضع موجود تغییر کند، مسبب آن نیستند؟” و “حتی اگر مسبب اش نیستند، در حداقل چهار سالی که در مجلس بودند، چرا کاری برای تغییر انجام ندادند؟”
به نظر می رسد، کسانی که مصمم به شرکت در انتخابات هستند، برای عبور از این تناقضات باید به افراد دیگری غیر از لیست های مسبب وضع موجود رأی دهند و خود را طلسم شده لیست هایی قیم مابانه نپندارند.